بیراهه ای در آفتاب

نمی‌دانم چه کسی صاحب من است؟کدام خدا صاحب من است؟کدام شیطان؟نمی‌دانم چه کسی حامی من است؟نه آسمان به دادم می‌رسدنه دنیانه قانوننه ناقوس کلیسا ونه مناره‌ی مسجدها…نمی‌دانم آخر من به که و به چه سوگند یاد کنمنمی‌دانم چه کسی پناه و پشتیبان من است؟من اکنون کوهی بی‌سوگندمسوگند من دود استحرف‌ام، خاکسترفریادم، خون کُشته‌شدگانو هر کوچی برای‌ام به بی‌راهه استتا کوچ هست، کوچ می‌کنمتا آتش هست، می‌سوزمتا آب هست، غرق می‌شومتا چاقو هست، قربانی می‌شومتا خاک هست، بی‌وطن‌امتا کوه هست، سقوط می‌کنمتا طنابِ دار هست، حلق‌آویز می‌شوم.من پیش از موسا، آواره بوده‌اممن پیش از عیسا، مصلوب شده‌اممن پیش از قریش، زنده‌به‌گورم کرده‌اندمن پیش از حسین، سرم را بُریده‌اند.شعر از شیرکو بیکس بیراهه ای در آفتاب...

من خود دلم از مهر تو لرزید، وگرنهتیرم به خطا می رود اما به هدر نه!دل خون شده ی وصلم و لب های تو سرخ استسرخ است ولی سرخ تر از خون جگر نهبا هر که توانسته کنار آمده دنیابا اهل هنر آری و با اهل نظر نهبد خلقم و بد عهد، زبان بازم و مغــرورپشت سر من حرف زیاد است، مگر نه!؟یک بار به من قرعه ی عاشق شدن افتادیک بار دگر ، بار دگر ، بار دگر … نه !شعر از فاضل نظری بیراهه ای در آفتاب...

دو درویش (بازرگان) خراسانی مُلازم صحبتِ یکدیگر ، سفر کردندی. یکی ضعیف بود که هر به دو شب افطار کردی ، و دیگر قوی که روزی سه بار خوردی.اتفاقاً بر در شهری به تُهمتِ جاسوسی گرفتار آمدند. هر دو را به خانه‌ای کردند و در به گِل بر آوردند.بعد از دو هفته معلوم شد که بی گناهند. در را گشادند، قوی را دیدند مُرده و ضعیف جان به سلامت برده.مَردم در این عجب ماندند.حکیمی گفت: خلاف این اگر بودی عجب بودی، آن یکی بسیار خوار بوده است، طاقت بینوایی نیاورد، به سختی هلاک شد. وین دگر خویشتن دار بوده است، لاجرم بر عادت خویش صبر کرد و به سلامت ماند.چو کَم خوردن طبیعت شد کسی راچو سختی پیشش آید سَهل گیردوَگر تَن پَرور است اندر فَراخیچو تَنگی بیند از سختی بمیردحکایت از گلستان سعدی باب سوم در فضیلت قناعتمُلازم: دمخور، همدم، همراه، همنشین بیراهه ای در آفتاب...